Za rok Roszek pójdzie do szkoły.
Opuści cudowne waldorfskie przedszkole, gdzie rytm nadają pory roku i fazy samodzielnego pieczenia chleba (począwszy od mielenia ziaren po konsumpcję – bardzo mnie to kręci!). Jest mnóstwo swobodnej zabawy, szycie, pielęgnowanie kwiatków. Zamiast zabawek – chusty, muszle, kasztany, które jednego dnia robią za diamenty a drugiego za stado owiec.
Mam rok aby znaleźć mu równie miłe miejsce. Takie w którym będzie uważność na fazy rozwoju i dziennej aktywności. Dużo kontaktu z przyrodą. Program nauczania rozumiany jako całość, w której jedno wynika z drugiego a nie jest zbieraniną puzli z różnych pudełek. Nie boję się stresu (rozsądnie rozumianego) ale bardzo bym nie chciała aby Roszek stracił zainteresowanie nauką.
Bo (jak pewnie każdy rodzic) toczę z nim raz po raz takie rozmowy:
R: Babcia Ala była bardzo ładna?
Ja: Tak. I mądra. Była profesorem.
R: To żałuje ze jej nie zapytałem o kilka rzeczy. Np. Ile wazy wszechświat, bo o tym myślę od jakiegoś roku.

Pertraktujemy na temat jakiejś domowej zasady. Roszek ma pomysł na coś na co ja nie chcę przystać:
R: To sprawdź czy Romowie nie mają takiego zwyczaju. Albo np. Czeczeni? Trzeba się uczyć od innych kultur!”  Chciałabym aby w szkole znalazł ludzi, którzy wesprą go w poszukiwaniach odpowiedzi na takie pytania a nie je wyśmieją. Których nie zniecierpliwi podobna sprytną logiką.
Bo nauka jest super i trwa cały czas, w każdym momencie. A zbyt często przedstawiana jest jako sztuka dla sztuki. Przykry, oderwany od życia obowiązek.

Moja kumpela, która jest nauczycielką uważa, że jestem straszliwie anty systemowej oświacie.
Ale ja myślę, że spokojnie mogłabym posłać dzieci do rejonówki. O ile byłaby to mała (może wiejska?) szkoła, na którą miałabym wpływ. Chcę tworzyć społeczność z innymi rodzicami i nauczycielami, mieć wgląd i wpływ na to co się dzieje w świecie, w którym Roszek spędzi w tygodniu tyle godzin.

Podobno „wszystko zależy od ludzi”. Są nauczyciele w państwowych szkołach, którzy jakoś omijają przeładowany program i bzdury w podręcznikach.  Chciałabym Wam dziś przedstawić takich właśnie totalnych mistrzów świata. Cała trójka poświęciła kawałek wakacji, by współtworzyć wolontariacko nasz Teatrzyk Powsinogę.

Marian Jaroszewski

Ma fizjonomię i charakter Pana Kleksa i z całą powagą muszę stwierdzić, że jest jednym z ludzi, którzy najbardziej wpłynęli na moje życie. Oraz ukochanym, przyszywanym dziadkiem dla Roszka i Duni. Kiedy się poznaliśmy prawie dwadzieścia lat temu, organizował wycieczki pod Warszawę dla młodzieży a potem wędrowny teatrzyk po wsiach. Mieliśmy klacz Baśkę, która ciągnęła wóz, na którym były bagaże, profesjonalnego reżysera i bardzo miłych widzów. Przy niewielkich kosztach udało się zrobić coś pięknego i żywego. A potem były kolejne obozy, przede wszystkim przez wiele, wiele lat integracyjne wyjazdy do gospodarstwa Sosnowe, gdzie bardziej i mniej sprawni wspólnie pracowali na polu. Przepiękny czas. Kiedy Marian nie rozwiesza obozowej flagi, jest pedagogiem w prestiżowym warszawskim LO. Swego czasu był też prezesem hipoterapii w Polsce. W każdy (!) weekend organizuje wycieczki w góry. Mówi, że tam najlepiej poznaje problemy uczniów. Poza tym wspólne wędrówki pomagają się zintegrować, dbać o tężyznę fizyczną, przełamywać ograniczenia i są po prostu przyjemne.
 Ola Kuśmierczuk

Chodziłyśmy razem do jednej klasy w liceum i byłam pewna, że zostanie teolożką. Bardzo zabawną teolożką. A tu taki zwrot w karierze. Jest totalną pasjonatką. Uważna i ciepła. Ma miliard pomysłów na minutę… Ale dość już laurki. W przedszkolu, w którym pracuje Ola padł pomysł by cyklicznie robić z przedszkolakami zupę (na której składniki złożą się rodzice) i zapraszać na nią starsze, samotne osoby z okolicy. Takie akcje uczą, że można zrobić coś dla innych w prosty sposób. Pozwalają poznać starszych ludzi, może nawiążą się jakieś przyjaźnie? Pokazują, że lepiej zbudować dłuższy stół niż wyższy mór.

Iza Śliwińska

Iza napisała do mnie dwa lata temu, kiedy Powsinoga wybierał się na Czubajowiznę. „Nauczycielka chemii, która chce w wakacje spać pod namiotem z bandą szalonej dziatwy i strugać kukiełki… Wolontariacko. Nie możliwe.” – mruczałam do siebie niczym bohaterki tureckich telenoweli, które każdą myśl, muszą powiedzieć na głos. A jednak Iza jest jak najbardziej realna. Choć mam z nią poczucie jakby wyszła z książki o Pippi Lunstrump. Z werwą i pomysłem pokazuje, że chemia, jest równie łatwa do przełknięcia jak pestki arbuza (pamiętacie z Pippi?).  Dobra, znowu słodzę… Ale na prawdę OGROMNIE mi imponuje, że Iza odnajduje w swojej dziedzinie tyle radości. Że chce jej się przyjechać z Gdańska na nasze podwarszawskie teatrzykowe harce. I cieszę się, że Roszek wspomina czynione pod jej okiem eksperymenty jako jeden z najciekawszych punktów wakacji.